Kazimierz Kochański urodził się 24 lutego 1950 r. w Zalesiu Górnym k. Piaseczna.

Debiutował w „Zielonym Sztandarze”. Wiersze publikował m. in. na łamach „Okolic”, „Razem”, „Miesięcznika Literackiego”, „Zarzewia”, „Głosu Nauczycielskiego”, „Barw”, „Przemian”, Świętokrzyskiego  Kwartalnika Literackiego”, na antenie Polskiego Radia oraz w almanachach. Jest laureatem wielu konkursów poetyckich.

Wielokrotnie gościł Wierszami Dnia i Wierszami Tygodnia na portalu Pisarze.pl

Czytelnicy zagraniczni poznali jego twórczość za pośrednictwem „Polonii” i „Przepływu”.

Juror w ogólnopolskich konkursach poetyckich. Opiekun młodzieży twórczej.

Recenzent prac o tematyce muzycznej. Autor tekstów piosenek z muzyką Mariusza Klimka – płyty „The driftlikethat”, „Gdy ziemię cichym snem” – kolędy i pastorałki, „Wierzę tylko w nas”. Autor piosenki dla Polonii „Kochanie, ja wracam” – z muzyką Piotra Pawła Kowalickiego, także piosenek dla dzieci z tym kompozytorem.

Z jego tekstów korzystali autorzy piosenek: Janusz Kasprowicz i Stanisław Marinczenko – YANISTAN oraz bard Dariusz Rączka.

Autor libretta do oratorium „Pomiędzy słowem i mileczeniem” z muzyką AturaSłotwńskiego
oraz suity-interludium „Klejaki” z muzyką Jarosława Praszczałka.

Wydał zbiory wierszy: Konfesje, Kroki, Krecha, Kolekta, Kanty-Lenki; zbiory fraszek: Karambol, Kipiel, Kakofonia, Kuriozalna, Kolczyki. Retrospektywny wybór utworów „Kulminacje”. Wybór aforyzmów „Kartkując”.  Retrospektywny wybór utworów „Klejaki”.

Graficznie jego książki ubogacili mi.in. Jacek Frankowski, Barbara Kochańska i Anna Daria Merska.

Członek Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich .

Zasłużony dla Kultury Polskiej

Wpisany w okrąg

Nie przeraża mnie morze,
muszli trwożny szum,
ostrość drobiny piasku,
głębia w grzywach fal;
boję się raczej siebie,
niepokornych snów,
nieczystości objawień,
niestałości dna.

Półprawd swoich się boję,
nadodwagi w grach,
nadspokoju wśród obaw,
nienależnych braw;
nie proponuj mi wiary
w poprawę i żal,
nie ozdabiaj mnie pięknem
przyodzianym w strach.

Zaploty

Otworzył się widnokrąg,
zajrzało nieznajome,
dziwnie nie nieśmiałe;

jakby wypadło coś z rąk,
nice zmieniły stronę,
stałe się stało niestałe.

W deklinacji rozgardiasz,
w bezładzie wstyd się gubi,
jasne nieprzejrzyste;

w pasjansie- o dziwo - mariaż,
więc kogoś ktoś poślubi.
To wróżby oczywiste.

Gnębi cię środek koła
- tak pętla ciśnie szyję -
rzucasz szkic na papier;

chciałbyś by ktoś zawołał,
ale to pies wyje,
bo pora wyjść na spacer.

Uładzania

Miał być spokój,

miał być... te gry są nieczyste;

bawisz się stęchłym liściem.

Nie znając posmaku

trwonisz przydatność zmysłów.

Zwidy - oczywiście -

przygarniasz, pełnią troski,

pełnią siły znaków.

Mógłbym szukać,

lecz czego... jest kolejność liter

i są liczby,

bo wszystko podobno ma miarę;

jest poczęcie - jest życie,

jest żywioł - jest trwanie.

Po co roztrząsać młode,

gdy swój czas ma stare?

Miał być spokój,

miał być... nieprzetarte szyby,

szarogęsi się szarość

i azyl w półmroku;

czy warto dociekać,

co by było, gdyby

nikt ode mnie nic nie chciał

i nie musiał czekać.

Przeciągi

Odgadłeś drogę;

teraz wiesz,

że się nie wykpisz

- nic to - jeszcze

nie czas na trwogę.

Spadnie deszcz,

rozmyje tropy.

Wierzysz w deszcze?

Tych dróg jest wiele

- po dniu noc -

chyłkiem przez ciemność,

śmiało w światło...

Wyprzedzić szelest,

stłumić głos,

odzyskać pewność,

posiąść łatwość.

Przekonać wiarę,

złudny grosz

losowi wcisnąć

w lewą kieszeń.

Ożywić szare,

przetrzeć tło;

choć chwilę błysnąć

w złotą jesień.

Odgadłeś drogę?

No, to idź.

Dreptaniem w miejscu

szkodzisz glebie.

Twoim jest - mogę!

Twoim - żyć!

Żniwo ma żeńców;

świętuj siebie!