MAREK KASPERSKI urodził się w Gdyni 06.05.1955 roku.

Jest absolwentem V Liceum Ogólnokształcącego w Gdyni. Studiował geografię, psychologię i  ekonomię.

Od wczesnej młodości (47 lat) tworzy swój intymny świat przemyśleń i pojęć, wyrażanych w wierszach, jako remedium na otaczającą go rzeczywistość.

Zawodowo pracował na wielu stanowiskach kierowniczych i menadżerskich, począwszy od kierownika działu w małej fabryce, a na głównym specjaliście w globalnej korporacji kończąc.

W 2001 roku wydał pierwszy tomik pt. „Wiersze dla Elizy”, poświęcony żonie, a dedykowany wspólnym dzieciom: Wojciechowi, Katarzynie i Mateuszowi.

Aktywny w działaniach kulturotwórczych, m.in., był prezesem Fundacji Kino Gloria w Bytomiu.

W latach 2007-2011 publikował swoje wiersze na nieistniejącym już poetyckim blogu „Ławeczka”.

W 2013 roku wydał drugi tomik pt. „Bogu niech będą wiersze”.

Mieszkaniec Gdyni, Sopotu, Wiednia, a od 2011 roku, Staszowa (świętokrzyskie).

Miłośnik literatury, teatru, filmu i turystyki pieszej oraz spływów kajakowych.

Złodziejka życia

życie mi ukradła

dawno temu

przed Wielkanocą

chyba w tym czasie

niespodziewanie

ukradkiem po cichu

nim się zorientowałem

życia nie było

jak tu żyć kiedy życia nie ma

myślałem że się zapodziało

pomyliło autobus albo przystanki

szukałem po okolicy

w parku i na plaży

obszedłem ulice

ciche zaułki i bramy

pytałem nikt nie widział

najmniejszego śladu

życia nie było

nie zgubiło się

bo by się znalazło

prędzej czy później

byłoby wiadomo

po prostu ukradła mi

złodziejka jedna

ukradła na pewno

było całkiem niezłe

owszem używane

ale w dobrym stanie

nie za stare było

całkiem jeszcze do rzeczy

mogło nawet że ho ho

albo i może więcej

gdyby się wydało
nie chciałbym z powrotem

co w zapomnieniu leżało

na nic się nie przyda

bezużyteczne było

jak więzień z wyrokiem

wiadomo że w skradzionym

nigdy serca nie ma

Koniec wolności

pomału stajemy się samotni

w bezimiennym szarym tłumie

poruszającym się według instrukcji

po dozwolonych obszarach

ograniczenia i bliskoznaczne wyrazy

stały się nośnikiem nowych treści
haseł oraz nieoczekiwanych idei

tworzących kolejne reżimy

wszystkich bogów skazano na nieistnienie

bez możliwości amnestii kiedykolwiek

ich świątynie przerobiono na puste sale

zamieniono dogmaty na wątpliwe opinie

zabroniono korzystać z wyobraźni

pod rygorami opresyjnych praw

myślenie tylko w obszarze fizjologii

życie wewnętrzne stało się nielegalne

kiedy lęk paraliżuje rozum giną uczucia  

a osobista wolność umiera przed nami

jakie znaczenie ma fakt że wciąż żyjemy

skoro nie mamy możliwości wyboru

27.04.2020

Taki czas takie miejsce…

taki czas takie miejsce

każdy u siebie a wszyscy obcy

wolność miała być zawsze

zostało tylko wspomnienie

ta dziewczyna pewna siebie

wiedziała lepiej od innych

teraz boi się cudzych spojrzeń

nienawidzi własnego cienia

Brooklyn czeka zagubiony

nieme i głuche ulice

pozwalają karetkom

na wyścigi z życiem

w Lighthouse pusto

nawet słońce nie zagląda

umilkł wieczorny zgiełk

żaden ptak nie przysiądzie

nie zobaczę Nowego Jorku

jakim był dotychczas

wszystko nagle się zmienia

dni wloką się samotnie

jedyne co będą pamiętać

to paniczny strach

lęk pozostanie na zawsze

wszystko jest wielką tęsknotą

w maju 2020

Nie będę narzekał…

nie będę narzekał

biorę z nadzieją

co dzień przynosi

każde błogosławieństwo

nawet przekleństwo

nie będę narzekał

mimo straconych chwil

zgubionych uczuć

zawieruszonych marzeń

zapodzianej dobroci

nie będę narzekał

tyle jeszcze do przeżycia

znalezienia łaskawości

odkrycia pragnień

wskrzeszenia dobrego

ostatni wiersz w 2020 roku