[google-translator]
„Dla Andrzeja K. Waśkiewicza poezja była konstruowaniem – dostępnego naszemu doświadczeniu – obrazu świata i rekonstruowaniem pamięci (biografii, przeżycia) jednostki w akcie mowy. Wprawdzie każda poezja wypowiada swoje doświadczenie w formach języka, lecz nie każda czyni z nich „instrument” szczególnego uprzywilejowania. Waśkiewicz, wybitny interpretator awangardowego dziedzictwa futurystów i „zwrotniczan”, doskonale wiedział, że wierszem nie rządzi momentalna, nagła i bezosobowa siła natchnienia, lecz siła wyobraźni i rozumu. I jakkolwiek poeta może, a nawet powinien, ulegać czarowi „marzenia”, to jednak jego podstawową powinnością w trakcie tworzenia jest dyscyplinowanie języka, „rygor” – pisze we wstępie prof. Marian Kisiel.
